پـــــس از آفرینــــش ادم خـــدا به او گـــفت :نازنیـــنم ادم ...

بــا تــو رازی دارم ...

انــدکی پیـــشتر آی ...

آدم آرام و نجـــیب آمد پیـــش ...

زیـــر چشــــــمی به خــــــدا مـــی نگریــــــســـــــت ...

محــــو لبخنــــد غم آلــــود خــــدا .. دلش انگار گریست ...

نازنینم آدم !!! قطره ای اشـــک ز چشمان خـــداوند چکیــــد ...

یاد مــــن باش که بــــس تنهایـــــم ...

بغــــض آدم ترکـــــید .. گونه هــــایش لرزیـــد ..

بــــه خدا گفت : من به انـــدازه ی ..به اندازه ی گـــل های بهشـــــــــت ... نه ..

به انـــــدازه ی عــــرش ..نه .. نه .. به انــــدازه ی تنهائیـــــت ...

ای هســـــــتی من دوســـتدارت هستم ...

آدم کولـــه اش را برداشت ..خســته و سخت قدم بر مـــی داشت ...

راهـــی ظــــــــــــلــمت پر شــــــور زمـــــین ..

طفــــلکی بنده غمــگین ادم ..

در میـــــــان لحظـــــه ی جانکاه هبــــــــوط ... زیر لبهـــــــای خدا باز شــــــــنید ...

نازنیــــــنم ..ادم ... نه به اندازه ی تنهــــــــائی من ...

نه به اندازه ی عــــــرش .. نه به اندازه ی گل های بهــــشت ...

که به انـــدازه ی یکــــ دانــــــــه ی گــــــــندم تو فقـــــط یادم بـــــــاش ...

 نــــــازنینم آدم ...نبـــــری از یـــــادم ..